The Wall: Mark Hagen Transparency, HH0673

Los Angeles-based artist Mark Hagen's paintings, sculptures, and installations examine the relationship between systems, self-determination, and self-expression. His interests include the physical, institutional, and discursive parameters of art, processes of production, artist agency and labor, the social space of the artist, and more broadly: repetition, accumulation and the boundaries of human perception among others. Hagen's art often has a geometric order and a minimalistic appearance but also has many references to the body, the artist, and the viewer, which prevents it from being purely formal or abstract and thus isolated from other fields of inquiry.

Built into many of his materially inventive and research-intensive works is also the possibility of expansion, subtraction, enhancement, and rearrangement which he does in a gesture of self-determination, to extend his agency in both space and time, and to confront the expectation for artworks to be singular, autonomous, and fixed. He has described seriality, modularity, and reconfigurability as his means but also the subjects of his work, which aspires to a democratized nomadism. His art is continuously looking for alternatives to our habits of perception, established hierarchies, and well-known narratives.

For "Transparency, HH0673", Hagen will present a new suite of acrylic paintings on burlap in the artist’s signature anodized titanium frames. This exhibition takes its title from The Encyclopedia of World Problems and Human Potential - initiated in 1972 by the NGO research institute Union of International Associations based in Brussels - which artfully, ambitiously and systematically attempts to catalog the woes of humanity as well as the means of alleviating them.

Here Hagen’s new paintings perform a tension between randomness and careful construction, where inchoate masses of paint are pushed into molds, or raked across surfaces, or dried in sheets and cut into geometric shapes. These paintings then are a continued elaboration and exploration of painting as both image and object.

More specifically for this series, a sprawling, non-hierarchical library of silicone molds has been made from consumer packaging, studio detritus, articles of personal significance (a camping pad for example), and ones chosen for their poetic or symbolic meaning. These molds (or three- dimensional negative images of the intended shape) are then painted in with layer after layer of formless acrylic pastes, which dry into solid casts. The solid paint replicas are pulled out of the molds and cemented into place with more of the same acrylic paint, like mortar with bricks. This use of paint as a casting medium is the sculptural materialization of solid color and a tongue-in-cheek nod to paint itself as a readymade object.

These mold-based paintings are self-reflexive objects whose repetitive casting is mirrored in their repetitious shapes, facets, and patterns. The use of molds, in effect, results in the creation of works that are both gestural yet serialized, discreet yet continuous, linear and cyclic, autonomous yet something apart of a totality that is forever in potential. These paintings are also mimetic portraits of the very act of painting as well as the act of becoming an artist. They can be seen to reflect the tension between determinism and free will, or the exercise of painters wrestling with the degree to which they use prescribed materials and methods, or even the labor of artists butting up against the domesticating and normalizing arena of the “art world”, a sometimes paternalistic system that wants to control and infantilize artists.

Finally, Hagen’s artist frames are made by soaking titanium in liquid phosphoric acid (inexplicably found in soft drinks and colas) and then applying electricity at varying voltages. This deposits microscopic layers of transparent crystals that break light up into a rainbow of colors without any dyes or pigments. Here Hagen reminds the viewer that their visual perception is limited to the visible spectrum and creates what he calls a memento mori to human limitations and biological presets, and a “frame” of reference.

À travers ses peintures, sculptures et installations, Mark Hagen, qui vit et travaille à Los Angeles, explore la relation entre les systèmes, l’autodétermination et l’expression de soi. Il s’intéresse particulièrement aux paramètres physiques, institutionnels et discursifs de l’art, aux processus de production, à l’action et au travail de l’artiste, à son espace social, et plus largement à la répétition, à l’accumulation et aux limites de la perception humaine. L’art de Hagen répond souvent à un ordre géométrique, d’aspect minimaliste, mais se réfère aussi beaucoup au corps, à l’artiste et au regardeur, ce qui l’empêche de rester purement formel ou abstrait et donc coupé des autres champs d’investigation.

Au cœur de son œuvre matériellement inventive et extrêmement documentée, on découvre les possibles de l’expansion, de la soustraction, de l’amélioration ou de la réorganisation ; il créé dans un geste d’autodétermination qui élargit son action à la fois dans l’espace et dans le temps et correspond à ce que l’on attend d’une œuvre d’art, qui se doit d’être singulière, autonome et fixe. Il parle de sérialité, modularité et reconfigurabilité comme moyens mais aussi comme sujets de son travail, qui aspire à une sorte de nomadisme démocratisé. Son art est constamment à la recherche d’alternatives à nos perceptions habituelles, aux hiérarchies établies et aux narratifs éculés.

Avec Transparency, HH0673, Hagen nous livre une nouvelle série de peintures à l’acrylique sur toile de jute présentées dans les cadres en titane anodisé qui sont devenus sa signature. L’exposition tire son titre de L’Encyclopédie des problèmes mondiaux et du potentiel humain, fondée en 1972 par l’Union des Associations Internationales. Par ce travail, cet institut de recherche basé à Bruxelles tente, de manière astucieuse, ambitieuse et systématique, de cataloguer les maux de l’humanité ainsi que les moyens de les soulager.

Ici, les nouvelles peintures de Hagen travaillent une tension entre hasard et construction méticuleuse : amas rudimentaires de peinture pressés dans des moules, ratissés sur des surfaces, ou encore séchés en feuilles et découpées en formes géométriques, elles deviennent ainsi élaboration et exploration de la peinture à la fois comme image et objet. Pour cette série, plus précisément, Hagen a constitué une bibliothèque tentaculaire et non hiérarchisée de moules en silicone réalisés à partir d’emballages de produits de grande consommation, de rebuts d’atelier, d’objets d’importance personnelle (un matelas de camping, par exemple) ou choisis pour leur valeur poétique ou symbolique. Ces moules - images tridimensionnelles en négatif de la forme souhaitée - sont ensuite peints en couches successives de pâtes acryliques informes qui se solidifient en séchant. Ces moulages de peinture solide sont ensuite retirés des moules et cimentés en place avec la même peinture acrylique, comme on fixe des briques avec du mortier. Cette utilisation de la peinture comme support de moulage a pour effet la matérialisation en volume de couleurs unies, dans une sorte de clin d’œil ironique à la peinture elle-même comme readymade.

Ces tableaux issus de moules sont des objets autoréflexifs dont la nature répétitive se reflète dans leurs formes, facettes et motifs répétitifs. L’utilisation de moules aboutit effectivement à des œuvres à la fois gestuelles et sérialisées, discrètes et continues, linéaires et cycliques, autonomes mais distinctes d’une totalité toujours en potentiel. Ce sont aussi des portraits mimétiques de l’acte même de peindre, de l’acte même de devenir artiste. On peut considérer qu’ils expriment ainsi la tension entre déterminisme et libre arbitre, ou encore la difficulté pour le peintre de choisir dans quelle mesure il doit employer les matériaux et méthodes prescrits, voire même la souffrance de l’artiste face au grand cirque aliénant et normalisateur du ‘monde de l’art’, système parfois paternaliste qui cherche à contrôler et à infantiliser les créateurs.

Enfin, les encadrements de Hagen sont réalisés en trempant du titane dans un bain d’acide phosphorique (acide que l’on retrouve curieusement dans les boissons sans alcool et sodas), puis en y appliquant un courant électrique à différentes tensions. Ce procédé dépose des couches microscopiques de cristaux transparents qui décomposent la lumière en un arc-en-ciel irisé, sans ajout de colorants ni pigments. Hagen rappelle au regardeur que sa perception est limitée au spectre visible : il crée ainsi ce qu’il appelle un memento mori aux limitations de l’homme et aux conditionnements biologiques, qui sert aussi de ‘cadre’ de référence.

De schilderijen, beeldhouwwerken en installaties van Mark Hagen, kunstenaar gevestigd in Los Angeles, onderzoeken de relatie tussen systemen, zelfbeschikking en zelfexpressie. Hij is onder andere geïnteresseerd in de fysieke, institutionele en discursieve parameters van kunst, productieprocessen, keuzevrijheid en arbeid van de kunstenaar, de sociale ruimte van de kunstenaar en breder: herhaling, accumulatie en de grenzen van de menselijke perceptie. De kunst van Hagen heeft vaak een geometrische ordening en een minimalistische uitstraling, maar bevat ook vele verwijzingen naar het lichaam, de kunstenaar en de toeschouwer, wat maakt dat ze niet puur formeel of abstract (en daardoor geïsoleerd van andere onderzoeksgebieden) zijn.

Veel van zijn materieel inventieve en onderzoeksintensieve werken dragen ook de mogelijkheid van expansie, onttrekking, verbetering en herschikking in zich, wat hij doet in een gebaar van zelfbeschikking, om zijn keuzevrijheid in zowel ruimte als tijd uit te breiden en in te gaan tegen de verwachting dat kunstwerken uitzonderlijk, autonoom en vaststaand zijn. Hij heeft serialiteit, modulariteit en herconfigureerbaarheid beschreven als zijn methoden, maar ook als de onderwerpen van zijn werk, dat naar een gedemocratiseerd nomadisme streeft. Zijn kunst is voortdurend op zoek naar alternatieven voor onze waarnemingsgewoonten, gevestigde hiërarchieën en bekende narratieven.

Voor ‘Transparency, HH0673’ presenteert Hagen een nieuwe reeks acrylschilderijen op jute in de kenmerkende geanodiseerde titanium frames van de kunstenaar. Deze tentoonstelling ontleent haar naam aan The Encyclopedia of World Problems and Human Potential, een initiatief uit 1972 van het niet-gouvernementele onderzoeksinstituut Union of International Associations in Brussel. Dit is een encyclopedie die de ellende van de mensheid op kunstige, ambitieuze en systematische wijze tracht te catalogiseren, evenals de middelen om deze te verlichten.

Hier creëren de nieuwe schilderijen van Hagen een spanning tussen willekeurigheid en zorgvuldige constructie, waarbij vormeloze massa’s verf in mallen worden geduwd, of over oppervlakken worden geharkt, of in vellen worden gedroogd en in geometrische vormen worden gesneden. Vervolgens vormen deze schilderijen een voortdurende uitwerking en verkenning van schilderen als zowel beeld als object. Meer specifiek voor deze serie is een uitgebreide, niet-hiërarchische bibliotheek van siliconen mallen gemaakt van consumentenverpakkingen, studio-afval, artikelen met een persoonlijke betekenis (zoals een kampeermat) en voorwerpen die zijn gekozen vanwege hun poëtische of symbolische betekenis. Deze mallen (of driedimensionale negatieve afbeeldingen van de beoogde vorm) worden vervolgens beschilderd met vormeloze acrylpasta’s, laag na laag, die opdrogen tot vaste vormen. De vaste verfreplica’s worden uit de mallen gehaald en op hun plaats gecementeerd met dezelfde acrylverf, als mortel met bakstenen. Dit gebruik van verf als een gietmedium is de sculpturale materialisatie van vaste kleur en een knipoog naar het gebruik van verf zelf als een kant-en-klaar object.

Deze op mallen gebaseerde schilderijen zijn zelfbeschouwende objecten waarvan het herhaaldelijke gieten wordt weerspiegeld in hun repetitieve vormen, facetten en patronen. Het gebruik van mallen resulteert namelijk in de schepping van werken die gestueel en toch geserialiseerd zijn, discreet en toch continu, lineair en cyclisch, autonoom en toch een apart onderdeel van een totaliteit die eeuwigdurend in potentieel is. Deze schilderijen zijn ook mimetische portretten van de handeling van het schilderen en de daad van het worden van een kunstenaar. Men kan zien dat ze de spanning tussen determinisme en de vrije wil reflecteren, of de oefening van schilders die worstelen met de mate waarin ze voorgeschreven materialen en methoden gebruiken, of zelfs de arbeid van kunstenaars die botsen met de domesticerende en normaliserende arena van de ‘kunstwereld’, een soms paternalistisch systeem dat kunstenaars wil controleren en infantiliseren.

Tot slot worden Hagens frames gemaakt door titanium onder te dompelen in vloeibaar fosforzuur (dat op onverklaarbare wijze wordt aangetroffen in frisdrank en cola) en ze vervolgens bloot te stellen aan elektriciteit met variërende voltages. Hierdoor worden microscopische laagjes van transparante kristallen op het materiaal afgezet, die het licht breken tot een regenboog aan kleuren zonder kleurstoffen of pigmenten. Zo herinnert Hagen zijn toeschouwers eraan dat hun visuele perceptie beperkt is tot het zichtbare spectrum en creëert hij wat hij een memento mori van de menselijke beperkingen en biologische voorinstellingen noemt, evenals een ‘referentiekader’.