Aaron Johnson Other Earths

Almine Rech Brussels is pleased to present Other Earths, Aaron Johnson's first solo exhibition at the gallery.

Allegory, the grotesque, humor and esotericism animate the paintings of New York-based artist Aaron Johnson, whose new body of work oscillates between genre painting, portraiture and landscape painting. Other Earths consists of five large canvases and a set of small, brightly colored works populated by a host of imaginary characters and monstrous figures.

The luminous, fluid and heterogeneous nature of Johnson's oeuvre is owed above all to a singular creative process. He inherited this practice from Color Field stain painting, pioneered by Helen Frankenthaler and continued by Morris Louis, emblematic artists of American Abstract Expressionism. The artist first spreads his blank canvases out on the floor of his studio, paints a few motifs, and lets highly diluted liquid paint spill out in various shades; then, he lets the laws of chemistry and physics do their work. Thus begins Johnson’s work of improvisation, which centers on immediacy and letting go. His choices and gestures respond to the random movement of the diluted matter and its unpredictable accidents, prolonging them. He adapts the composition over successive mutations and gradations, with motifs and figures appearing and disappearing.

For the next stage, Johnson hangs the canvases on the wall to add defined and sharply contoured forms, using minimalistic color blocking and a number of meticulous detailing. The striking contrasts between the vibrant, organic paint and the sparseness of form within this second phase are a testament to his unparalleled talent as a colorist. By multiplying the pictorial strata, the artist’s work brings figuration and abstraction into a dynamic of resonance, with characters often resembling abstractions and angelic or ghostly presences.

The grotesque, which is central to Johnson's work, draws on a broad spectrum of historical influences ranging from Goya’s Witches' Sabbath to the acidic social satire of James Ensor; from Kirchner's expressionistic crowded street scenes to the unbridled and whimsical figuration of Peter Saul. The rich spectrum of characters that Johnson brings together include beings with three eyes, as if out of Buddhist or Tibetan iconography; creatures halfway between the monstrous and the comic; lovers embracing under a burning sky; couples in seemingly telepathic communication before a multicolored mountain landscape; or falcons whose flight is an allegory of the passage from the terrestrial world to the spiritual world. Immersed in these psychedelic landscapes, his creations are interconnected, merged with each other, with the landscape and cosmos, and bear witness to the possible existence of other worlds. Johnson thus adopts a highly narrative approach to painting, inhabited by the metaphysical and esotericism, where humor is never far away.

In fact, the hallucinatory mysticism of the artist’s work is always accompanied by the quest for a better community life, which is the ultimate allegory at play here. A quest that, he points out, is furthermore rooted in the reality of our contemporary world: disrupted by political and environmental crises, profoundly transformed by the pandemic we are experiencing, and giving rise to a deep need to "be together". In his painted world, where chimera, chaos and collective consciousness coexist, where painting itself plays the leading role, Aaron Johnson invents a flamboyant humanistic alchemy.

- Charles Barachon

Almine Rech Bruxelles est heureuse de présenter Other Earths, la première exposition personnelle d'Aaron Johnson à la galerie.

L'allégorie et le grotesque, l'humour et l'ésotérisme animent les peintures d'Aaron Johnson, dont le nouveau corpus d’œuvres oscille entre la scène de genre, le portrait et la peinture de paysage. Other Earths se compose de cinq grandes toiles et d'un ensemble de petits formats aux couleurs vives, peuplés d'une foule de personnages imaginaires et de figures monstrueuses.

La nature lumineuse, fluide et hétéroclite de la peinture d'Aaron Johnson tient avant tout au processus de création singulier conduisant chacune de ses œuvres, processus hérité du Color Field Stain Painting inventé par Helen Frankenthaler et poursuivi par Morris Louis, artistes emblématiques de l'Expressionnisme Abstrait américain. Dans un premier temps, dans son atelier, le New-Yorkais dispose en effet ses toiles vierges au sol, peint quelques motifs avant d'y laisser couler, en plusieurs endroits, de la peinture très diluée, fluide à l'excès et aux différentes tonalités chromatiques ; puis laisse les lois de la chimie et de la physique faire leur travail. Aaron Johnson débute alors son travail d'improvisation, durant lequel lâcher-prise et instantanéité sont les maîtres-mots. Car les choix et les gestes de l'artiste vont répondre au mouvement aléatoire de la matière diluée, à ses accidents imprévisibles, les prolonger et adapter la composition au fil des morphoses et dégradés successifs, de l'apparition et de la disparition de figures et de motifs.

Aaron Johnson accroche ensuite sa toile au mur pour produire d'autres formes, pures et aux contours nets, des aplats colorés minimalistes et un certain nombre de détails minutieux. Les contrastes, saisissants, entre l'aspect vibrant, organique, engendré par les coulées de peinture, et l'économie formelle de cette seconde phase du processus, témoignent d'un talent de coloriste hors pair. En multipliant les strates picturales, la peinture d'Aaron Johnson fait en outre entrer la figuration et l'abstraction dans une dynamique de résonance, ces personnages s'apparentant souvent à des abstractions, à des présences angéliques ou fantomatiques.

Le grotesque, capital dans l’œuvre d'Aaron Johnson, se nourrit d'un spectre d'influences historiques large allant du Goya du Sabbat des sorcières, pour exemple, à la satire sociale acide d'un James Ensor, des scènes de rues bondées expressionnistes de Kirchner à la figuration débridée et fantasque d'un Peter Saul. Dans ses all-over de personnages, Aaron Johnson rassemble des êtres dotés de trois yeux, comme sortis de l'iconographie bouddhiste ou tibétaine, des créatures à mi-chemin entre le monstrueux et le comique, des amants s’enlaçant sous un ciel en feu, des couples semblant communiquer par télépathie devant un paysage de montagne multicolore, ou encore des faucons dont le vol prend valeur d'allégorie du passage du monde terrestre au monde spirituel. Plongés dans des paysages psychédéliques, les êtres d'Aaron Johnson sont interconnectés, fusionnent les uns avec les autres, se confondent avec le paysage et le cosmos et sont les témoins de l'existence possible d'autres mondes. Aaron Johnson construit ainsi une peinture à la narration débordante, habitée par le métaphysique et l'ésotérisme, où l'humour n'est jamais très loin.

Chez Aaron Johnson, ce mysticisme délibérément halluciné s'accompagne toujours, en réalité, de la quête d'un meilleur vivre-ensemble, dont il est finalement l'allégorie. Une quête qui, souligne-t-il, s'ancre par ailleurs dans la réalité de notre monde contemporain, perturbé par les crises politiques et environnementales, profondément transformé par la pandémie que nous connaissons, faisant naître un besoin prégnant d'« être ensemble ». Dans sa peinture-monde où coexistent le chimérique, le chaos et la conscience collective, où la peinture elle-même occupe le premier rôle, Aaron Johnson invente une alchimie humaniste flamboyante.

- Charles Barachon

Almine Rech Brussel presenteert met veel trots Other Planets, de eerste solotentoonstelling van Aaron Johnson bij de galerie.

De doeken van Aaron Johnson worden gekenmerkt door het allegorische en het groteske, door humor en esoterie. Zijn nieuwe schilderijen vertonen kenmerken van het genretafereel, de portretkunst en de landschapsschilderkunst. Other Planets bestaat uit vijf grote tableaus en een verzameling kleine werken met heldere kleuren, bevolkt door een menigte van denkbeeldige personages en monsterlijke figuren.

Het heldere, vloeiende en bonte karakter van Johnsons kunst is vooral te danken aan het unieke creatieve proces dat ten grondslag ligt aan elk van zijn creaties. Het is schatplichtig aan Color Field Stain Painting, gepionierd door Helen Frankenthaler en voortgezet door Morris Louis, beide iconische kunstenaars binnen het Amerikaanse abstract expressionisme. De New-Yorkse kunstenaar spreidt zijn lege doeken eerst uit op de vloer van zijn atelier, schildert enkele motieven en laat er op meerdere plaatsen sterk verdunde en vloeibare verf in verschillende tinten op uitlopen. Daarna laat hij de wetten van de natuur- en scheikunde hun werk doen. Op die manier begint Johnson met zijn improvisatiewerk, waarbij alles draait om loslaten en onmiddellijkheid. Met zijn keuzes en handelingen speelt de artiest namelijk in op de willekeurige beweging van de verdunde materie en op onvoorzienbare incidenten, die hij verlengt; hij past de compositie aan in de loop van opeenvolgende vervormingen en kleurengradiënten, verschijningen en verdwijningen van figuren en motieven.

Johnson hangt het doek vervolgens op aan de muur om andere vormen toe te voegen, zuiver en met scherpe contouren, evenals minimalistische gekleurde vlakken en een aantal minutieuze details. Het boeiende contrast tussen het levendige, organische aspect dat ontstaat door de lopende verf en de formele aanpak tijdens deze tweede fase van het proces bewijst zijn weergaloze talent als kleurkunstenaar. Door meerdere picturale lagen aan te brengen, verenigt de kunstenaar het figuratieve en het abstracte in een dynamiek van resonantie, waarbij hij de personages abstraheert tot engelachtige of spookachtige wezens.

Het groteske, dat alomtegenwoordig is in het werk van de artiest, wordt gevoed door een breed scala aan historische invloeden: van Goya met zijn Heksensabbat, om maar een voorbeeld te noemen, tot de scherpe sociale satire van James Ensor; van de expressionistische drukke straattaferelen van Kirchner tot de ongebreidelde en grillige van fantasieën van Peter Saul. Het rijke spectrum aan personages dat hij samenbrengt, omvat wezens met drie ogen, alsof ze zijn weggelopen uit de boeddhistische of Tibetaanse iconografie, wezens die deels monsterlijk en deels komisch zijn, geliefden die elkaar omhelzen onder een brandende hemel, stellen die telepathisch lijken te communiceren met een meerkleurig berglandschap op de achtergrond en valken van wie de vlucht een allegorische betekenis heeft: de overgang van het aardse naar het spirituele. De wezens, ondergedompeld in psychedelische landschappen, zijn onderling verbonden, versmelten met elkaar, gaan op in het landschap en de kosmos, en zijn getuigen van het mogelijke bestaan van andere werelden. Zo creëert Johnson schilderijen vol verhalen, bewoond door het metafysische en het esoterische, waarin humor nooit ver weg is.

In werkelijkheid gaat deze doelbewust gehallucineerde mystiek bij de kunstenaar altijd gepaard met de zoektocht naar een beter samenleven, waarvan deze uiteindelijk een allegorie is. Hij benadrukt dat deze zoektocht verankerd is in de realiteit van onze hedendaagse wereld, verstoord door politieke en milieucrises, diepgaand getransformeerd door een pandemie, waaruit de dwingende behoefte ontstaat om ‘samen te zijn’. In zijn geschilderde wereld waarin het denkbeeldige, het chaotische en het collectieve bewustzijn naast elkaar bestaan, waarin de schilderkunst zelf de hoofdrol speelt, creëert Aaron Johnson een flamboyante humanistische alchemie.

- Charles Barachon