Brent Wadden Best Before

To weave: to cross one thread with another, to bind fragments into form, to create tension, pattern, structure. It is one of humanity’s oldest gestures — domestic, ritual, artisanal. In Brent Wadden’s hands, weaving is not only a method but a process, an artistic language. It binds past to present, solitude to community, work to trance, matter to memory.

This autumn, Almine Rech will present two exhibitions of Wadden’s work: an intimate presentation of three pieces in Paris, and a larger constellation in Brussels under the title ‘Best Before’. Together, these exhibitions map a return — a weaving towards one’s origins.

Wadden’s practice unsettles categories. His handwoven textiles, stretched onto canvas, move between painting and craft, between the studio and the loom. The grid of warp and weft becomes a place where color and line accumulate, where small irregularities grow into structures of their own. Each work contains both order and disruption, precision and accident, repetition and deviation.

For Wadden, weaving is not only the making of cloth but the production of form — a way to push material to its limit, to discover meaning in imperfection, to let process speak as powerfully as image.

Each of Wadden’s new works is constructed from three panels. Each panel, in turn, is divided into six sections. A rigorous structure, a pared-down palette, a concentration of motif. By exhausting its limits, form becomes force. By exhausting material, a deeper necessity is revealed.

The act of weaving is daily, mechanical, repetitive — and therefore transformative. Wadden weaves alone. He builds his own frames. He shifts color gradually, knot by knot, until rhythm becomes trance. The gesture is at once humble and radical: an endless repetition echoing the punk ethos of his youth, a strict DIY ethic carried forward into art. Nothing outsourced. Nothing wasted.

Born in 1979 in Nova Scotia, Canada, Wadden comes from a working-class background. His father and uncle were fishermen, bound to the cycles of the sea. He grew up watching them repeat gestures, day after day — hauling, knotting, mending, repairing. Skills passed down, inherited through repetition. For Wadden, the loom becomes a parallel stage: the choreography of labor translated to canvas.

Each summer, he returns to Nova Scotia — a ritual, almost a pilgrimage, to the land where his identity was first woven. Last summer, a wrong turn on a coastal road led him to an unknown beach, untouched and paradisiacal. This accidental discovery opened onto an image both real and imagined: the vision of his native land as he had always carried it within himself, both origin and horizon. It is no coincidence that the Paris exhibition bears the title 'Main-à-Dieu' — the name of the nearby fishing village — as if to anchor this return to his roots in the very name of the show.

For Wadden, weaving is not only structure but survival. He speaks of exhausting the material — using fabric until nothing remains unused, nothing is thrown away. No titles for the works; the gesture is enough. In Brussels, the exhibition ‘Best Before’ invokes the expiry dates stamped on the tins found in his father’s fishing cabin, as well as a punk album cherished in youth. Both references signal impermanence, but also persistence: what survives, what remains.

As a teenager, Wadden worked as a janitor in office buildings. From 5 to 7 pm, he emptied bins, swept floors, and witnessed how quickly people discarded things of use. “Every time something was thrown away, I felt I had to save it — or use it.” That compulsion remains. Wadden’s practice is one of salvage, an insistence upon on what others discard. In this, he is close to the folk traditions of his native Nova Scotia: makers who work only with what is on hand, transmuting necessity into craft.

Weaving, for Wadden, is more than a technique. It is a way of inhabiting matter. A way of refusing waste. A way of binding one’s own history — childhood, punk youth, working-class origins — into the patient fabric of art.

To weave is to return. To return is to repeat. And in repetition, transformation occurs.

— Boris Bergmann, writer.

Tisser : croiser un fil avec un autre, assembler des fragments pour leur donner forme, créer une tension, un motif, une structure. C’est l’un des gestes les plus anciens de l’humanité — domestique, rituel, artisanal. Dans les mains de Brent Wadden, le tissage n’est pas seulement une méthode mais un processus, un langage artistique. Il relie le passé au présent, la solitude à la communauté, le travail à la transe, la matière à la mémoire.

Cet automne, Almine Rech présente deux expositions de Brent Wadden : une présentation intime de trois œuvres à Paris, et une constellation plus vaste à Bruxelles, sous le titre ‘Best Before’. Ensemble, ces expositions tracent un retour — comme un fil tissé vers les origines.

La pratique de Wadden défie les catégories. Ses textiles tissés à la main, tendus sur châssis, se situent entre peinture et artisanat, entre l’atelier et le métier à tisser. La grille de la chaîne et de la trame devient un espace où couleur et ligne s’accumulent, où les irrégularités se transforment en structures à part entière. Chaque œuvre contient à la fois l’ordre et la rupture, la précision et l’accident, la répétition et la déviation.

Pour Wadden, tisser n’est pas seulement fabriquer du tissu mais produire de la forme — amener la matière à ses limites, trouver le sens dans l’imperfection, laisser le processus parler avec autant de force que l’image figurative.

Chacune de ses nouvelles œuvres est composée de trois panneaux. Chaque panneau, à son tour, se divise en six sections. Une structure rigoureuse, une palette réduite, un motif concentré. De la contrainte naît la force. De l’épuisement de la matière surgit une nécessité plus profonde.

L’acte de tisser est quotidien, mécanique, répétitif — et par là même, transformateur. Wadden tisse seul. Il construit ses propres châssis et cadres. Il déplace la couleur graduellement, nœud après nœud, jusqu’à ce que le rythme devienne transe. Le geste est à la fois humble et radical : une répétition sans fin qui fait écho à l’éthique punk de sa jeunesse, ce strict Do It Yourself qu’il a transposé dans son art. Rien n’est délégué. Rien n’est gaspillé.

Né en 1979 en Nouvelle-Écosse, au Canada, Brent Wadden vient d’un milieu ouvrier. Son père et son oncle étaient pêcheurs, liés aux cycles de la mer. Il a grandi en les observant répéter les mêmes gestes, jour après jour — tirer, nouer, réparer, raccommoder. Des savoir-faire transmis, hérités dans la répétition. Pour Wadden, le métier à tisser devient une scène parallèle : la chorégraphie du travail transposée sur la toile. 

Chaque été, il retourne en Nouvelle-Écosse — un rituel, presque un pèlerinage, vers la terre où son identité s’est d’abord tissée. L’été dernier, un détour imprévu sur une route côtière l’a mené à une plage inconnue, intacte et paradisiaque. Cette découverte accidentelle lui a offert une vision à la fois réelle et fantasmée : l’image de sa terre natale telle qu’il l’avait toujours portée en lui, à la fois origine et horizon. Ce n’est pas un hasard si son exposition parisienne s’intitule 'Main-à-Dieu' — nom du village de pêcheurs voisin — comme pour ancrer ce retour aux sources dès le titre même. 

Pour Wadden, tisser n’est pas seulement construire une structure mais survivre. Il parle d’ « épuiser la matière » — utiliser le tissu jusqu’à ce qu’il ne reste rien, sans rien jeter. Ses œuvres ne portent pas de titres ; le geste suffit. À Bruxelles, l’exposition ‘Best Before’ fait référence aux dates de péremption imprimées sur les boîtes de conserve dans la cabane de pêche de son père, autant qu’à un album punk chéri dans sa jeunesse. Deux images d’impermanence, mais aussi de persistance : ce qui survit, ce qui demeure.

Adolescent, Wadden travaillait comme homme de ménage dans des bureaux. De 17 à 19 heures, il vidait les poubelles, balayait les sols, et voyait à quelle vitesse on jetait des objets encore utilisables. « Chaque fois que quelque chose était jeté, je ressentais le besoin de le sauver — ou de l’utiliser. » Cette compulsion n’a jamais disparu. Sa pratique reste celle du sauvetage, de l’insistance sur ce que d’autres abandonnent. En cela, il rejoint les traditions populaires de sa Nouvelle-Écosse natale : des artisans qui travaillent seulement avec les matériaux disponibles, transformant la nécessité en savoir-faire.

Pour Wadden, le tissage est plus qu’une technique. C’est une manière d’habiter la matière. Une manière de refuser le gaspillage. Une manière de lier son histoire — enfance, adolescence punk, origine ouvrière — dans la trame patiente de l’art.

Tisser, c’est revenir. Revenir, c’est répéter. Et dans la répétition, surgit la transformation.

— Boris Bergmann, écrivain.

Weven: het kruisen van de ene draad met de andere, het samenvoegen van fragmenten tot een vorm, het creëren van spanning, patroon en structuur. Het is een van de oudste bezigheden van de mensheid: huiselijk, ritueel, ambachtelijk. In de handen van Brent Wadden is weven niet alleen een methode, maar ook een proces, een artistieke taal. Het verknoopt verleden met heden, eenzaamheid met gemeenschap, werk met meditatie, materie met herinnering.

Deze herfst presenteert Almine Rech twee tentoonstellingen van Wadden’s werk: een intieme presentatie van drie stukken in Parijs, en een grotere constellatie in Brussel onder de titel 'Best Before'. Samen brengen deze tentoonstellingen een terugkeer in kaart, een ‘terugweven’ naar de oorsprong.

Wadden’s werkwijze ontwricht categorieën. Zijn handgeweven stoffen, gespannen op doek, zweven tussen schilderkunst en ambacht, tussen atelier en weefgetouw. Het raster van schering en inslag wordt een plek waar kleur en lijn zich ophopen, waar kleine onregelmatigheden uitgroeien tot zelfstandige structuren. Elk werk bevat orde én verstoring, precisie én toeval, herhaling én afwijking.

Voor Wadden is weven niet alleen het maken van een stof, maar ook het maken van een vorm. Het is een manier om het materiaal tot zijn uiterste grens te verkennen, om betekenis te ontdekken in imperfectie, om het proces even krachtig te laten spreken als het beeld.

Elk van Wadden’s nieuwe weefkunstwerken is opgebouwd uit drie panelen. Elk paneel is op zijn beurt verdeeld in zes delen. Een strikte structuur, een sober kleurenpalet, een geconcentreerd motief. Door de beperking uit te putten, wordt vorm tot kracht. Door het materiaal uit te putten, onthult zich een diepere noodzaak.

Het weven is een dagelijkse, mechanische, repetitieve handeling, en juist daardoor is het transformerend. Wadden is alleen wanneer hij weeft. Hij bouwt zijn eigen weeframen. Hij verschuift kleuren geleidelijk, knoop voor knoop, totdat ritme meditatief wordt. De handeling is zowel nederig als radicaal: een eindeloze herhaling die het punkethos van zijn jeugd weerspiegelt, een strikte doe-het-zelf-ethiek die wordt voortgezet in de kunst. Niets wordt uitbesteed. Niets wordt verspild.

Wadden werd in 1979 geboren in Nova Scotia, Canada, en komt uit een arbeidersgezin. Zijn vader en oom waren vissers, afhankelijk van de cycli van de zee. Tijdens het opgroeien zag hij hen dezelfde handelingen dag na dag herhalen: hijsen, knopen, herstellen, repareren. Vaardigheden werden doorgegeven, geërfd door herhaling. Voor Wadden wordt het weefgetouw een parallelle scène: de choreografie van arbeid vertaald naar het doek.

Elke zomer keert hij terug naar Nova Scotia, als een ritueel, haast een pelgrimstocht, naar het land waar zijn identiteit voor het eerst werd geweven. Vorige zomer leidde een verkeerde afslag op een kustweg hem naar een onbekend strand, ongerept en paradijselijk. Die toevallige ontdekking legde een beeld bloot dat zowel echt als bedacht was: het beeld van zijn geboorteland zoals hij dat altijd bij zich had gedragen, oorsprong en horizon. Het is geen toeval dat zijn tentoonstelling in Parijs 'Main-à-Dieu' heet, naar het nabijgelegen vissersdorpje, alsof hij deze terugkeer naar zijn roots al in de titel wil verankeren.

Voor Wadden is weven meer dan structuur, het staat voor overleven. Hij spreekt over het uitputten van het materiaal, het gebruiken van stof tot niets meer ongebruikt is, niets wordt weggegooid. De werken hebben geen titel: het gebaar is voldoende. In Brussel verwijst de titel van de tentoonstelling Best Before naar de houdbaarheidsdatums op blikjes in vissershut van zijn vader, evenals naar een punkalbum dat hij in zijn jeugd koesterde. Beide verwijzingen roepen vergankelijkheid op, maar ook volharding: wat overleeft, wat blijft.

Als tiener werkte Wadden als conciërge in kantoorgebouwen. Van 5 tot 7 uur ’s avonds leegde hij vuilnisbakken, veegde hij vloeren en zag hij hoe snel mensen bruikbare dingen afdankten. “Telkens als iets werd weggegooid, het ik het gevoel dat ik het moest redden of gebruiken.” Die drang heeft hij nog steeds. De werkwijze van Wadden is er een van redding, van vasthouden aan wat anderen weggooien. In die zin staat hij dicht bij de volkstradities van zijn geboortestreek Nova Scotia: hier werken makers met dat wat voorhanden is, waarbij ze noodzaak omzetten in ambacht.

Voor Wadden is weven meer dan een techniek. Het is een manier om materie te bewonen. Een manier om verspilling te weigeren. Een manier om de eigen geschiedenis – kindertijd, punkjeugd, arbeidersgezin – te verweven in het geduldige weefsel van de kunst.

Weven is terugkeren. Terugkeren is herhalen. En in die herhaling vindt transformatie plaats.

— Boris Bergmann, schrijver.